Frietjes 21 APR 2004

Scene: George Cooney en ondergetekende zitten een gat in de nacht op café. Eén van beiden heeft een rammelende maag en voor we er erg in hebben zitten we in de enige nog open zijnde pittabar veel te lang gebakken frieten te eten. Als er eens iets is wat die turken nog altijd niet kunnen dan is het frieten bakken. Kebab en van die ingewikkelde dingen klaarmaken al wat je wil, maar doe ze een versneden aardappel frituren en ze verneuken de hele boel. Frieten bakken is nochtans een essentieel onderdeel van de Vlaamse identiteit, dus qua inburgering kan dat wel tellen. Soit, de inburgering kan de pot op, ik probeer hier een situatie te schetsen. De crème de la crème van de creatieve elite van Gent zit zich hier uit de naad te vreten aan een bak frieten met mayonaise als plots een horde dronken vikingen binnen komt gestormd.

Ik zweer het u: het waren Noormannen zoals ik er nog niet veel heb gezien. Je kan je de culturele clash al inbeelden: een troep Woeste Wodans die de deur van een pittabar instampen, en naar de toonbank lopen om er een kipdürum met looksaus te bestellen, zonder tomaat. Aangezien deze vikingen ook allemaal straalbezopen waren (onderweg wellicht een tankwagen sterke drank soldaat gemaakt) hielden zowel Cooney als mezelf ons een beetje op de achtergrond. Want dit soort situaties kennen we, je kan je deur niet uit 's nachts in Gent of je krijgt het wel aan de stok met een groep geretardeerde zuiplappen die beslissen elkanders schedel in te kloppen. Meestal ook nog eens als je net tussen hen staat, met alle gevolgen van dien. Volgens mij is het de natuurlijke selectie die ervoor zorgt dat alle lagere levensvormen elkaar constant naar het leven staan. De zwakke schakel sterft niet meer aan ziektes maar helpt zichzelf naar de filistijnen.
Die gedachte was nog niet helemaal koud of het begon al: een graatmager pubergeval kwam binnen om de vikingen wat te jennen en voor iedereen het goed en wel doorhad vlogen de tafels en de stoelen doorheen de pittabar en stond de eigenaar met zijn geweer te zwaaien van achter z'n toonbank. Die eikel schiet in het plafond dat uiteenbarst in een grote kalkwolk en haast meteen naar beneden komt. De stoelen vliegen door de lucht, en af en toe gooit een beer van een viking een beer van een turk doorheen de kamer. Ik kijk op en ik zie Cooney zitten. Een heus gevecht ontwikkelt zich rondom ons, de stoelen vliegen rond onze oren en híj is op zijn gemak zijn frietjes aan het opeten in al deze waanzin. Wedden dat het daarnet zijn maag was die rammelde?

Luisterlijst: Franky Goes to Hollywood's When Two Tribes Go To War